ایشان مورد رضا و پسند خدا در آسمان و پسند رسول خدا صلی الله علیه و آله و امامان علیهم السلام در
زمین بوده است.

مخالف و موافق، شیعه و سنی او را پسندیدند و ایشان مورد رضا و پسند همه بودند.

آن حضرت به رضای پروردگار راضی بودند و این خصلت ارزشمند را که مقامی

بالاتر از صبر است را به طور کامل داشتند، چنانکه روایت شده در نقش انگشتر حضرت

این جمله نقش بسته بود: «ماشاءالله لا قوه الا بالله»(1)

ایشان در هر عصری که بودند، ظهور چنین خصلتی برای اسلام بسیار کارساز بود از این رو

این خصلت (رضا بودن) در همه عرصه‌های زندگی ایشان بروز و ظهور کرد .

ایشان مشکلات پیچیده عصرش را با دریایی از سعه صدر، متانت، بردباری حل کردند و مصداق

عالی سخن جدشان امیرالمومنین علیه السلام شدند که در مناجات خودشان به خداوند عزوجل چنین

فرموند:  «الهی لو ادخلتنی نارک لم اتل انها نار، اقول انها جنتی لان رضاک جنتی، فاینما انزلتن

اعرف رضاک فیه»؛

«ای معبود من! هرگاه تو مرا در آتش دوزخت وارد سازی نمی‌گویم آن آتش است بلکه می‌گویم

آن بهشت من است زیرا خشنودی تو، بهشت من است در هر کجا که مرا وارد کنی، رضای تو

را در آن می‌شناسم.»(2)

این که برخی معتقدند چون مامون به ولایت عهدی آن حضرت راضی شد از این رو به ایشان

رضا گفتند، این نسبت در روایات اسلامی رد شده است، بلکه امام کاظم علیه السلام؛ قبل از

خلافت مامون، ایشان را رضا نامیدند. از سلیمان حفص مروزی نقل شده که امام کاظم علیه السلام

فرزندش علی را رضا می‌نامید و می‌فرمود فرزندم رضا را صدا کنید و یا فرزندم رضا به من

گفت. و زمانی که با حضرت رضا علیه السلام صحبت می‌کردند ایشان را با ابالحسن خطاب

می‌فرمودند.(3)

-----------------------------------------------------------------------------------------
پی‌نوشت‌ها:


1- جعفر مرتضی حسینی، زندگی سیاسی هشتمین امام، ص 91.


2 - حسین، عمادزاده، چهارده معصوم، ص 1064.


3- ابن بابویه، صدوق، عیون اخبارالرضا، علی اکبر، غفاری، ج 1، ص 26/ علی بن عیسی، الاربلی،


کشف الغمه، ج 3، ص 128.